lunes, 4 de junio de 2012

ATA SEMPRE HISTORIA DE GALICIA

Querría darlle as grazas por última vez, a manolo por impartir esta asignatura de maneira diferente a os demais, grazas a él, aprendimos a traballar dunha maneira distinta ao resto, ai que dicir que noslo pasamos moi ben ao longo do curso, tanto sexa falando do sexo na historia de galicia, como facendo videos desta asignatura, é unha pena que xa a acabáramos de impartila, porque creo que todos hemos disfrutado de tela, pero coma sempre eu digo " a opera non acaba ata que cante a gorda" así que desexo o mellor para os que a van a impartila o ano que ven. por ultimo vou a desexar toda a sorte a manolo, e que siga por moito tempo igual con gañas de traballar no ensino e de transmitir as suas ideas para que os seus alumnos aprendan, cousa que e moi dificil encontrar a día de hoxe no noso instituto, xente que dende tan cerca nos amose como traballar ben. Non me vou a estender moito mais que xa sabedes que despois do corto que fixemos marcos e eu, nos sairon varias ofertas de traballo para os goya, outra vez grazas manolo e tamen grazas recunchos, ata sempre...

viernes, 1 de junio de 2012

país de farándula e pandereta

Con motivo do final deste último curso 2012 escribirei unhas pouquiñas palabras sobre a nova asignatura que imparte Manolo, Hª De Galiza, e sobre o que significou para mín.
A comezos de curso non tiñamos moi claro que ía ser de nós con esa nova optativa.
Manolo deixounos libertade para decidir como preferíamos que fose dada.
Así pois, dímonos de conta do cuadriculado dos nosos novos cerebros.
Algúns defendían que lles deran uns apuntes e que preferían o vello sistema de chapar ---> vomitar.
Outros decantáronse por "innovacións" no sistema de aprendizaxe; como ter dado un pouco de liberdade e que cada un se tomara a asignatura adecuándoa ás destrezas propias. É dicir, se a un se lle daba ben dibuxar, pois facer cómics ou ilustracións propias, se a outro parecíalle mellor escribir pois facendo relatos, se o seguinte afanaba facer reportaxes pois saíndo á rúa e facendo entrevistas; etc.
Desta maneira, cada un síntese máis seguro no campo que mellor se lle da ou que mellor controla, e pode coñecer diversas maneiras de asimilar os conceptos e diferentes formas de traballo; non cuadriculando o seu cerebro como se vén dando dende casi a escola infantil.

Persoalmente, sendo unha persoa bastante interesada na actualidade, este último curso aumentou en mín dalgunha maneira a faceta reivindicativa.
Este último ano dinme conta de que a historia non era como a viña dando dende facía máis de 10 anos. Non.
A historia non son os datos que algúns historiadores pretenden inculcarnos a través dos libros omitindo os que consideran oportunos.
Hai moita historia que todavía está sen revelar, e que non quere ser revelada. Hai moita historia detrás da historia.
O interesante é entender de qué maneira afectou a historia na nosa actualidade, no noso presente.
Meténdome un pouco na historia recente que nos inculcan este ano, a do XIX e a do XX; segundo o meu punto de vista e gracias ós novos coñecementos adquiridos, no século XXI vivimos a Segunda Restauración Borbónica, co que esto implica. É dicir, coas mesmas características que a anterior de finais do XIX: alternancia no poder dos dous partidos, o máis conservador (PP) e o ... "menos conservador" (PSOE), corrupción (máis da metade no escándalo político) e caciquismo; nun país cheo de duplicacións inútiles e organismos innecesarios do goberno; evasión de impostos, condonacións de deudas millonarias, sobornos e delitos que claman ó ceo. Sobre todo sabendo que eses cargos, sexan ricos empresarios ou para máis inri, políticos, queden impunes, sen un exemplar castigo da xustiza. Moito pedir para a mediocridade da política española.
Aquí vén a conto (e eu tiña ganas de falalo): Aleix Saló Braut, un interesante, intelixente e divertido catalán nacido en Ripollet que co seu cómic Españistán pretende facer chegar de maneira moi sinxela as causas do gran declive do noso país, e de todos os asuntos deplorables que rodean ós asoballados cidadáns.
Dalgunha maneira, de xeito humorístico fai unha crónica dende os últimos 10 anos, e será inevitable que non vos botedes unhas risas léndoo.
 Non puiden evitar que me recordara a tí (Manolo), un parágrafo do epílogo do libro no que expresa que vivimos "nunha sorte de neofeudalismo disfrazado de capitalismo meritocrático".
Realmente a xente ten conciencia de estar tan asoballada? A clase traballadora, ou, mellor é dicir, o 80% das persoas mileuristas españolas protestan pola súa precaria condición, pero, até qué punto saben de que maneira están sendo asoballadas?

Grazas por despertar en mín o interese do debate, da historia, e do coñecemento.
Grazas, Manolo, por ser un profesor tan de puta madre!!
Facían falta na ensinanza máis coma tí, e menos frustrados que por un motivo ou por outro, sen vocación, decidiron a docencia!


jueves, 31 de mayo de 2012

Despedida

Luis Espiñeira: Non é que o meu labor traballador ao longo do curso fose un exemplo a seguir, mais quero comenzar asumindo o que nun principio parecíame unha idea absurda, aprender a historia de Galicia dunha maneira diferente. Agora entendo que non é necesario coller un taco de apuntes e aprender os numeros datos e fechas que aparecen neles, á semana seguinte esquecerei todo, nin por suposto copiando datos da wikipedia. A mellor forma é investigando por ti mesmo sen eses datos artificiais que aparecen en páginas web e libros. Desta maneira a medida que atopes datos, éstes non serán esquecidos tan fácilmente. Asi que xa sabedes abride as vosas mentes..
Conclúo dándolle as miñas sinceiras grazas a Manolo por todo o aportado ao longo do curso !

lunes, 28 de mayo de 2012

Non é un adeus, e un ata logo !

Este curso ha sido un tanto peculiar, en canto a profesores e alumnos, e se teño que quedarme con algún recordo escollería as clases de H de Galicia. Unhas clases diferentes nas que viamos Galicia dende outra perspectiva, unhas clases nas que tiñas libre elección no momento de facer un traballo, o cal podías enfocalo dende a perspectiva que ti quixeses e se podía ser da forma mais orixinal posible. Aínda que Manolo as veces non valoraba como debera os traballos que lle entregaban sempre mostrou interés e ofreceu a súa axuda os que a necesitaban. Por todo isto e considerando que esta e a primeira entrada escrita que che fago en todo o curso dedícote a aportación que mais che gustaba de todas, un GIF!!!

Adeus, recunchos

Adeus blog, adeus recunchos, adeus entradas pequenas... En fin, eu non sei cando nos veremos, pero si sei que o ano que ven tócalle o turno a outros... Diríalles que aproveitaran a oportunidade de poder expresarse eles mesmos neste sistema ou no bacherelato, como queirades chamalo. Se cadra algúns poden espertar esa creatividade que tantos anos leva durmida ó tempo que aprenden a ver a historia de Galicia dende diferentes perspectivas que de seguro descoñecen... En calqueira caso sobran as palabras para con este blog e esta clase, pois funcionarios hainos a patadas, mais profesores moi poucos...
Grazas Manolo.


lunes, 21 de mayo de 2012

Dende os castrexos ata as campanadas do 2000

Durante este curso estudamos moito sobre a historia de Galicia, aprendimos o pasado co fin de coñecelo e entender o presente. 
Sabemos agora que Galicia ten moita história, moito que contarnos e quizais moito que ainda non sepamos. Sabemos que pasou por bós momentos e por outro que foron máis baixos.


Moitas veces vese Galicia como un lugar de paletos ou de xente inculta, pero a verdade é totalmente diferente. Hai poucos lugares que teñan unha mezcla cultural tran grande como a que nos temos (Castrexos, Romanos, Suevos, algo dos vikingos...) 
Todos os séculos son relevantes, todos teñen algo mesmo ata os séculos escuros e os suevos. 


Galicia xa dende o devén da história foi un lugar elonxado da man de deus que pouco se fixo ou se quexo facer por el. Sempre foi o que iba por detras de todos os avances tenolóxicos e industriais, pero a verdade que dende o século XX, parece que histo cambiou. Xa se pode dicir que Galicia é un lugar "moderno", é posible que ainda non telamos rascaceos ou parques de attracciones, pero teñen outros as nosas praias, os nosos prados, os nosos acantilados ou os nosos montes? 
Non querria facer disto un discurso político ou algo polo estilo, simplemente un breve glosario que enmarcase o porqué do nosos presente. 


En definitiva paréceme que é importante coñecer a historia e mais aun do lugar onde vives e de donde te criaste.

domingo, 20 de mayo de 2012

Curiosidades...

Sabíades que? O meu irmán naceu o 14 de xaneiro do ano 1997. Levaba a miña nai unha semana hospitalizada preparando o parto. Estaba programado para o día martes e trece.
Chegou a data esperada e ningúen acudiu a ela para preparala, nin apareceu o médico. O único que se pasaron a decirlle foi que era martes e trece, que era un día de mala sorte, e que retrasarían o parto un día. Pero o que de verdade pasaba en Ferrol e alrededores era que...
Sucedeu rápido. A una e media da madrugada o día trece de 1998 o Discoverer derribaba parte do Ponte da As Pías. 
As amarras da antiga Astano que retían ao Enterprise, cederon ao empuxe do temporal. Foi imposible evitar o choque do petrolífero contra a ponte. isto provocou o aislamiento, que durante varios meses obrigou aos conductores a dar un rodeo de vinte quilómetros (pola carreteira de Castilla ata Neda) para entrar ou saír da cidade. E así o médico da miña nai non puido chegar a tempo.
As lanchas e os trenes tiveron grande importancia durante eses meses. e os políticos recompensáronnos liberando de peaxe ese tramo da autopista. 
É algo moi cercano a nos, que a maioría, nin recordamos.

 

Vouvos contar unha historia...


 
É a mellor das avoas. Chámase María, ou Maruja e ten hoxe 69 anos. A súa historia é moi especial, contábama de nena, as veces que eu quedaba a dormir na súa casa.
Naceu en Labrada, unha pequeña aldea pertencente a Guitiriz, Lugo. Vivía cos seus país, o seu avó, e a súa xoven madriña.
A vida era pobre, mais diferente e entretida aínda que moito máis dura. No día a día, na mesa so se topaba pan, caldo e a leite da súa vaca, e moi ás veces, algún ovo.
Era unha nena alegre, contaba con monecas para xogar. Diferentes as nosas, claro, estaban feitas de espigas de maíz e vestidas con restos de trapiños que lle collía a miña bis avoa.
Tivo a sorte de poder ir a escola aos sete anos. Era unha aventura chegar ate alí todos os días, incluso a cabalo do seu pai, se trala choiva tiñan que evitar mollarse.
Arredor de cumplir os trece anos, e tras saberse a tabla de multiplicar mellor que calquera de nos, xa tiña edad para traballar. Collía un pao, e a vaca, e coidaba dela polo día mentres pastaba.
Gustábanlle moito as festas, e ela e as súas veciñas, poñían as zocas ae chegar ao campo da festa, e alí as cambiaban polos seus zapatos. Pero non é a primeira vez que se quedaban sen festa, xa que a Garda Civil, chegaba á celebración e mandaba parar á orquesta.
Cos seus dazasete anos, chegou o seu primer traballo. Traballaba para unha costureira á que apodaban ‘’a ama’’. Ían de casa en casa cosendo. Percorrían quilómetros e quilómetros coas máquinas na cabeza e pasaban ate oito días fora da casa durmindo nas casas onde cosían; madrugando se a ama madrugaba e servíndose pouca comida se ela o facía, aínda que morreran de fame.
Máis tarde veu a Ferrol, a casa da súa madriña, en Catabois. Axudábaa coa terra, coidando aos porcos, e coas tarefas da casa. Estivo tres meses aquí nunha escola de corte e confección. Coñeceu ao meu avó.
Gustáballe a aldea, pero desde que coñeceu ao meu avó, leváballe a vida quedarse en Ferrol para sempre. Fixo o que puido, e ía a viña da súa casa, a casa da súa madriña.
Ten dúas anécdotas que nunca se cansa de contar. Mentres era moza do meu avó, pero non vivía en Ferrol, a súa maneira para verse era nas festas ou feiras. Unha das veces, quedaron na Feira de Parga. O meu avó collía un autobús dende Ferrol, ela dende a súa casa tiña que percorrer un longo camino ata coller o bus, coa mala sorte de que o perderon. Un veciño que se dedicaba a facer viaxes das aldeas á feira, como se fose un taxi de hoxe, se ofreceo a levala; a ela, o seu tío e o seu primo, xa que non ía solo a ningures. Mais mentres que a eles lles pasaba todos iso, meu avó chegou a Parga, e ao non vela, segui no bus ate Guitiriz. Miña avoa chegou tarde, comeron os tres sós o xantar que traía ela nunha cestiña, e á tarde, foron para Guitiriz. Xa na tarde noite, atopáronse, e compartiron un pequeño tempo no coche de liña, de Guitiriz a Labrada, a miña avoa quedou, e o meu avó segui ata Ferrol.
A outra anécdota, ten que ver co patrón da aldea, que aínda hoxe vamos todos a celebrar. A xente, para vixar á aldea, apuntábese nuns coches que os levaban ata aló. A madriña da miña avoa, collía o se una Praza de España, para ir ao patrón. Alí, veu ao meu avó rondando arredor dos coches, e ofreceuse a levalo na súa viaxe. Miña avoa levou unha sorpresa, podía estar na festa con el e ao rematar el volvería a Ferrol cos da orquesta. Pero  verdadeira sorpresa levouna el cando soupo que a orquesta tardaba en volver outro día máis. Era impensable levar o mozo á casa, e o pobre do meu avó durmiu nnha palleira e aseouse nun río. Iso si era amor!
Despois de tres anos moceando, casaron. Na casa onde vivo eu hoxe (aínda que reconstruída) vivían os meus avós, cos país do meu avó.
Miña avoa traballou todo o que puido, por mellorar a súa vida. As cousas en Ferrol eran un pouco mellores. Coidar da terra xa non era o seu medio de vida, ao nacer o meu pai puxo un posto de frutas na praza. E sete anos despois, ao nacer a miña tía, puxo un quiosco que durou ate hai doce anos.
Seguimos a ter unha horta e galiñas. Pero me avó navega por internet mellor que eu. E para min, as palabras deles, son a mello rollada ao pasado que poido ter. E isto e só un resumo…

Galicia

Nós.


NÓS somos un grupo de xovesd loitando por todas as inxustizas daquesta xeración onde nos toca vivir. Non queremos vivir con medo do que poida pasar nun futuro, queremos un galego libre de opresión, non pedimos que este este por encima do castelán, se non que teña os mesmos dereitos.
Queremos a normalización da nosa lingua, do nosos ser, da nosa natureza e da nosa liberdade, porque non é so unha lingua, se non unha forma de vida, a nosa forma de vida, e nos non podemos actuar encontra dela, é algo propio do noso ser, sería actúar encontra de nós mesmos.
Xamás sentirás o que é a morriña se non sabes como somos os galegos nin a cultura que nos identifica. Por iso debemos de coidar todo o que temos, empezando polo noso idioma e rematando polo polbo á mugardesa!
Os máis novos hai que empregar o noso idioma para falar con eles, de maneira que asi de xeración en xeración nunca perderase o noso método. Hai que conytinuar coas tradicións de sempre, coma as comidas en casa de avoa os domingos, o polbo os sábados, as empanadas, a choiva durantes días prolongados e o olor cando para a campo mollado, as pradeiras verdes e as árbores castiñeiras en outono, as alfombras de flores,os consellos dos bós amigos, os “vais caer” e os “malo será”, as fogueiras en San Xoán… e moito máis que compartimos unha serie de persoas, polo cal imos loitar por unha igualdade.

sábado, 19 de mayo de 2012

OS MAQUIS EN GZ


O maquis en Galicia
Mal que se pense dende hoxe, na Galiza que vota PP, este pais tivo un maquis, os fuxidos, os que se botaron ó monte, que durou moitos anos.
O derradeiro que andivo polos montes (as fragas do eume foron un dos lugares polos que andiveron anos e anos)foi José Castro Veiga "O piloto", morto pola Garda Civil o 10 de marzo de 1.965, na parroquia de San Fiz (Chantada).
Os movimentos dos maquis polos montes galegos foron un tema das conversas e comentarios en moitos dos fogares de Galiza, cando ninguén escoitaba e falanado baixiño, neses anos da  longa noite de pedra.
"botáronse ó monte"!

FOLGA XERAL DO 72

O 10 de marzo de 1972 produciuse en Ferrol unha amnifestación dos obreiros da Bazán. Se dirixían a factoría de Astano en Fene, buscando a solidadriedade dos compañeiros cando chegaban o ponte das Pías a policiía fíxolles frente, dispararon. Morreron Amador Rey e Daniel Niebla, houbo mais de coarente feridos de bala, e moitos detidos.
Nos seguintes días houbo folgas e manifestaciós na comarca e por toda Galicia. Os estudantes universitarios tamén se solidarizaron.
Este feitos foron moi importantes para o desenvolvemento dos sindicatos na nosa terra nos derradeiros anos do franquismo.

Grupo Nós

Grupo de intelectuais galegos, coetáneos das Irmandades da fala, que conferiu á cultura galega unha altura intelectual que non tivera até entón.
O Grupo Nós, así chamado polo título da revista que publicaron (Nós), estaba composto, entre outros, por Vicente Risco, Ramón Otero Pedrayo, Antón Losada Dieguez e Florentino López Cuevillas.
Trátase dos representantes dunha xeración de inadaptados que descubrirían e achegaríanse a Galicia despois dun periplo por culturas estrañas. De rigorosa formación intelectual, estes homes realizaron un valioso traballo de estudo e fortalecemento da cultura galega. Con eles, a prosa galega excede o costumismo e o ruralismo e ábrese a horizontes novos, máis universais e, ao tempo, máis enraizados na cultura galega.
En 1920 saía en Ourense o primeiro número da revista Nós co subtítulo de 'Revista mensual da cultura galega'. Interveñen nesta empresa cultural Risco, Otero Pedrayo, Cuevillas, Cabanillas, Castelao.
Os compoñentes do grupo Nós tiveron unha formación literaria baseada no simbolismo francés e nas correntes de finais do XIX. Evolucionaron desde un esteticismo evasivo, neorromántico e cosmopolita (un tanto snob) até un galeguismo universal. A súa toma de conciencia calará na época das Irmandades da fala.
Obxetivos do Grupo Nós:
Sentimento de ter unha tarefa que cumplir, crear para sempre a cultura galega. É a primeira vez na historia da literatura galega que atopamos un grupo que propón colectivamente organizar a restauración da cultura galega, creando órganos de expresión propia e participando nas loitas pola defensa do idioma.
Contribucións do Grupo Nós:Os homes da Xeración Nós fixeron unha aportación moi importante á cultura galega.
No plano político: Vicente Risco fai unha definición teórica do Nacionalismo Galego, no seu ensaio "Teoría do nacionalismo galego", noque exalta o ser de Galicia como nación a través da lingua, da terra e da raza.
Os integrantes da Xeración Nós participarán na formación do Partido Galeguista e defenderán a Galicia nas Cortes Republicanas a través dos deputados Otero Pedrayo e Castelao. Tamén serán protagonistas destacados no desenvolvemento de múltiples accións que levarán á elaboración do Estatuto de Autonomía.
No plano científico: É importante a elavoración de obras ensaísticas en galego, deste xeito quedará de manifesto que a nosa lingua podía se-lo vehículo de expresión non só de obras de creación literaria, senón tamén científicas.
Neste plano podemos destacar os traballos de Risco sobre Etnografía, os ensaios de Otero Pedrayo sobre Historia, Xeografía e paisaxe galega, e os estudios de Cuevillas sobre a Prehistoria Galega e a Arqueoloxía.
No plano literario: Os homes de Nós souberon crear unha prosa que se integra nas correntes da cultura galega universal. A prosa vai a ser un instrumento apto para a difusión científica e para a creación literaria.
No plano narrativo: Hai que ter en conta que ata a publicación da obra narrativa dos homes do grupo Nós, a prosa galega non tivera un cultivo literario importante; vai ser esta xeración a que consolide a prosa, que ata entón soamente dera os seus primeiros pasos. Os homes de Nós, que eran fundamentalmente narradores e ensaístas, escribiron tamén teatro, como mostra do seu polifacetismo. As súas obras teñen un carácter máis literario que escénico, é dicir, están pensadas máis para ser lidas que para ser representadas.

Emigración

Moitos poden pesar que esas imaxes de centos de persoas embarcando cara América no porto de Vigo quedan xa moi lonxe dos nosos tempos, que iso xa é froito da historia , coma se fose imposible volver esa imaxe do vapor Serra Pinto baixo os llantos de nais e fillos que quedaban nas suas casas esperando que a sorte lles sorrise aos seus pais e maridos na América de aquel momento, esperando o seu regreso. Moitos foron os que regresaron triunfantes, alí atoparon numerosos postos de traballo, acadando así unha situación económica agradable pero foron moitos mais os que non puideron regresar a Galicia, deixando en mans da sua sorte a nais e fillos.
Pois ben, isto non queda tan lonxe dos nosos tempos, se substituímos esa imaxe do porto de Vigo pola do aeroporto de Vigo ou de Barajas, poderemos ver que a emigración esta volvendo a acadar un papel importante na sociedade galega.
Moitos foron os intelectuais e grandes escritores que véronse na necesidade de emigrar deixando así a Galicia nun papel secundario en comparación ao resto de España, agora son igualmente que no século XX os paises americános os que estanse a beneficiar dos nosos intelectuais e das mellores mentes do noso pais que vense obrigados mediante a incapacidade de poder espallar as súas ideas nun pais que cada día va a peor.


Aqui vos deixo un mapa dos principais lugares de emigración na acualidade, que por certo non ten nada que envidiarlle ao do século XX.

http://www.lavozdegalicia.es/lavozdelaemigracion/2007/12/18/00031197981956239684549.htm

O Carballiño

Hoxe falarei da festa do polbo de O Carballiño, un pobo de Ourense.
O polbo de O Carballiño deu orixe á celebración dunha das festas gastronómicas máis multitudinarias e características de Galicia. Esta festa Se celebra cada segundo domingo de agosto no parque municipal da vila e goza do privilexio de ser considerada dende 1969 festa de interese turístico. Comenzou como unha actividade máis dentro das feestas patronais de San Cibrán por iniciativa dun grupo de amigos, pero pronto adquiriu identidade propia e fama en toda Galicia. Contribuíron as campañas de difusión realizadas polo concello, pero tamén os emigrantes, que a teñen como referencia e punto de encontro durante as vacacións estivales. Dende os anos 80 cada celebración se lle adicou a unha cidade a América e Europa con centros galegos relevantes. Pero o mérito de tanto éxito radica en dous factores: no seu carácter popular e no marco no que se desenrola, no parque municipal. Miles de persoas acuden cada ano a esta romaría, considerada como unha das maiores manifestacións gastronómicas de Galicia,na que se contan por millares os kilos de productos que se consumen (polbo, carne, pan de Cea e empanadas), e os litros de vino do Ribeiro có que se acompañan.
Esta festa ao igual que outras parecidas como a do pulpo en mugardos están acompañadas de actividades das que poden disfrutar tanto os nenos coma adultos como por exemplo o ano pasado elaborouse a tapa de polbo máis grande do Mundo na Plaza Maior de Carballiño, ou un concurso de camisetas. É unha boa opción para as vacacións de verán!

viernes, 18 de mayo de 2012

A catástrofe do Mar Exeo

O Mar Egeo, un petroleiro grego, encalla na costa coruñesa o 3 de diceembro do ano 1992 causando uns daños devastadores a nivel ecolóxico. O buque tiña 261 metros de eslora por 40 de manga. O feito tivo lugar ás cinco da madrugada a apenas a uns 100 metros da costa, enfrente da Torre de Hércules.



Moita xente, especialmente as novas xeracións, nin sequera coñecen o catastrófico suceso ensombrecido xa polo desastre do pretoleiro Prestige en 2002. E o Prestige non foi o segundo pretroleiro nos últimos tempos que explota na costa galega. O petroleiro Urquila explota na entrada do porto da Coruña no ano 1976. Pero, volveendo ó 1992, o petroleiro Mar Egeo verteu na costa coruñesa 79.096 toneladas de petróleo cru. E foi ás dez da mañá cando o fuel non cesaba de fluir polas moitas vías provocadas polo accidente cando o petrolero parteu en dous e sete dos seus nove tanques estalaron en chamas.


O Mar Egeo levaba un total de 30 pasajeros abordo. Nel quedaron 7 persoas para intentar levar a porto o barco mais, ó aparecer as primeiras gretas, foron tamén evacuadas ante a inminente ruptura do buque, o cal tieña estado detido horas antes na ría de Ares para descargar vertidos.
A complexidade do accidente foi considerable ata o punto de que tiveron que intervir numerosos helicópteros e barcos de rescate sendo evacuadas 100 vivendas da cidade na zona máis próxima ó accidente.



E aínda que o Prestige resulte máis recente, seguramente o fuel desprendido polo Mar Egeo todavía segue contaminando a costa galega. E con total seguridade todas as persoas que viviron en Ferrol no ano 1992 recordarán a nube negra de fume que chegou ata a cidade ensuciando ventás e cristais.




Dí das letras galegas


jueves, 17 de mayo de 2012

Símbolos ferrolanos.

Hoxe vou falar dun monumento que estivo aquí en Ferrol durante moitos anos e que despois de outros tantos se consegui que se quitara. Trátase da cruz dos caídos, un monumento franquista recordatorio dos vencedores na Guerra Civil, do mesmo modo que se levantou o Valle dos Caídos en Madrid (1940-1958)en San Lorenzo do Escorial. Esta Cruz foi inaugurado en xullo de 1940 e está situada na praza de Amboage , plaza cercana á súa residencia natal situada na rúa María
.
Praza.
Casa de Franco. Por fin, o 8 de xullo de 2010, 70 anos despois, 5 operarios procederon a derrubala e colocar no seu lugar ,xunto con outras reformas da praza , unha rampa. Non é este símbolo franquista o único que se eliminou nesta a nosa cidade , soamente fai falla recordar a estatua de Franco a cabalo que centralizaba a praza de España que seraba unha rotonda nesta avenida.
Este retrato ecuestre do dictador foi levantado o ano 1967 e foi fundida nos fornos de Bazán e os promotores do tributo á figura do xeneralísimo foron os responsables do Casino Ferrolano. Esta estatua tiña máis de 6 metros de altura , pero a súa estancia nesta praza ferrolana rematou 35 anos despois tras ter estado no punto de mira de distintos colectivos políticos e sociais. En 2002 foi retirada da praza e finalmente se decidiu levala ao museo naval de Ferrol. Ademáis destes dous monumentos , en 1979 tralas primeiras eleccións locales democráticas, a coalición de socialistas e comunistas que gobernó en aquela época se apresuró a reformar o mapa de rúas para substituír nomes como a avenida do xeralísimo (actual estrada de Castela), Xeneral Aranda (Sol) ou Xosé Antonio Girón de Velasco (Carballo Calero). Sen embargo, a cidade aínda conserva vestixios dadictadura que terán que desaparecer tal e como obriga a aplicación da Ley de Memoria Histórica. Cómpre coñecer a historia do teu país e sobre todo a da túa cidade aínda que hai cousas das que é mellor non acordarse.

miércoles, 2 de mayo de 2012

Todas as desfeitas de Galicia a golpe de Clic

Ven de seren publicado un mapa con todas as desfeitas da Galicia do 2012: os problemas medioambientais, sociais, económicos...etc.  Supoño que poderá ser util para "enfocar" algúns dos vosos traballos: do presente cara o pasado, pois moitos dos problemas actuais comezan no século XX - algúns moito mais atrás- 

Si queres ver o mapa perfecto e coñecer polo miudo algúns dos problemas contemporaneos do país no que vivimos, descarga aquí o mapa en gran calidade: Descarga aquí a infografía (.pdf)

martes, 24 de abril de 2012

Lembrando a Rosalía, escritora, e á figura do pensador libre

Rosalía de Castro... En fin, o nome fala por sí só. Todos sabemos que xunto con Curros e Pondal é unha das figuras clave do Rexurdimento galego e da historia da literatura galega, así que non penso falar da súa obra, nin engrandecela con epítetos baileiros... Se imos empregar unha palabra mellor facelo por algo e non só por que quede ben ou poida parecer que queda ben, non sei se me explico...
Esta muller que todos cremos coñecer era, en realidade, unha escritora. Sí, unha escritora! Pero sabemos de verdade qué comporta iso? O mortal común do século XXI soe decantarse por dúas opcións. A primeira é que ser escritor ou escritora é cousa de xente que se aburre moito, que non ten outra cousa que facer que porse a contar historias para, se é posible, sacar tallada. A segunda postura coloca á figura do escritor nun nivel superior ó puramente humano; o idealiza e soña cun alter ego bohemio, alonxado da realidade, sensible como os deidificados autores dos centenares de libros que ocupan as estanterías da súa biblioteca. Mais, volvendo a Rosalía, quén era esta autora? Qué lle pasaba? Aburríase moito ou era superior a nós? Agarda un intre...  E se fora alguén igual ca nós? Alguén sen total liberdade de expresión pero con liberdade de pensamento... Entón debo correxirme. Quixen dicir alguén potencialmente igual ca nós, pois a esclavitude mental dorme profundamente na alcoba da maioría das mentes do home contemporáneo.

lunes, 23 de abril de 2012

Visión acerca da emigración.

Calculase que en todo o seculo XIX emigraron de Galicia unhas 900.000 persoas e o destino da maior parte destes emigrantes foi America. Hay que ter presente que o pobo emigra sempre porque hay fame de pan ou de liberdade, ou polas dos fames xuntas.

Ningun pais español sufriu tan intensamente como Galicia o que significou a perdida de Cuba. Ademais dos reveses economicos para moitas miles de familias, do innumerable numero de mortos e desaparecidos, Galicia tivo tamen que asistir aos actos mais tristes de aquel desastre. De Galicia saliu a escuadra ao mando de Cervera que levaba o cometido de auxiliar a illa de Cuba. E aos poucos meses Galicia tivo que recolles os despoxos daquela derrota. Entre 1897 e 1898 chegaron ao porto da Coruña 52 barcos co seu cargamento de dor e morte. En sus bodegas viñan 28.261 soldados e civis. Como escribiu o presidente da Cruz Roja en Galicia: "O espectaculo que ofrecian as bodegas, atestadas de feridos e enfermos, era tristisimo e desconsolador".

Concepción Arenal


Galicia, líder do sector termal español no século XIX

O 1826 é un ano clave para o termalismo español e, especialmente, o galego. Neste ano un colectivo médico distinguía oficialmente aqueles balnearios que tiñan unhas condicións sanitarias adecuadas. Sitúanse así un total de 30 balenarios avalados sanitariamente pola lei. Cinco deles eran galegos: Caldas de Cuntis, Caldelas de Tui, Cortegada e os dous de Caldas de Reis. O catedrático de Historia e Institucións Económicas da Universiade da Coruña, Luis Alonso Álvarez, recolle esta información no seu libro O lecer das augas. Historia dos balnearios de Galicia, 1700-1936. Luis Alonso contou coa colaboración de varios informadores e nas súas páxinas di que é case imposible dicir cal foi o primeiro balneario de Galicia. Di que moitos dos balnearios incorporados a oficialidade no 1826 existían xa dende a Idade Media, mais por estas datas nacen outros novos: Carballo, Arteixo e Verin.

Breogán coa torre de Hércules!





Seguro que moitas veces escoitastes falar de aquelo das sete nacións celtas. En principio a denominación servía para refirersi aos territorios cuxa lingua fose a orixen celta. O término "celta" no ámbito da linguística é problemático, pero agora pouco nos importa. Según este criterio, aas nacións celtas serían: Irlanda, Escocia, e isla de Man, Gales, Conualles e Breataña e a séptima sería Galiza.

O ferrocarril


Todavia manteño o recordo dese día que chegou o ferrocarril a Galicia, eu estaba na segunda parada esperando co meu pai, e non entendía nin o que era un ferrocarril xa que nunca vira ningún, non entendía a que viña que houbese tanta expectación,pero entendinno moi pronto.
Despois de estar tres horas esperando a que viñera, comecei a escoitar un ruído, ao principio asusteime, o meu pai miroume cun sonriso para que non me preocupase, nese momento comecei a ver unha estructura que se movia moi longa e grande, corría como nada que vise eu antes, viña de fentre cara nós. Era de cor negra e botaba unha serie de humo polo que parecía ser unha cheminea, o meu pai explicoume que se movía gracias ó vapor. Non me quero imaxinar  amiña cara, debía ter os ollos como se fosen platos e a boca ben aberta ante esa expléndida máquina.

O Pronunciamento de 1868

O PRONUNCIAMENTO DE FERROL:

O 18 de setembro de 1868 pronunciase en ferrol a escuadra de Cadiz poñendo fin a un rexime deteriorado dende hacia anos, acosado por todas partes, especialmente por aquelas clases sociais que tradicionalmente habian apoiado incondicionalmente ao trono.

Polo que respecta a Galicia hay noticias que indican que nesta ocasion foi Ferrol a primeira cidade galega que sumouse ao alzamento, o que se verificaria entre o 20 e o 22 de setembro. Durante os primeiros momentos coreabanse os nomes de Prim, Viva a liberdade e Viva a soberania nacional.




Nacemento das conserveiras


É de sobras sabido que Galicia foi dende sempre unha rexión de pesca, actualmente el 10,7% del PIB galego ven dado pola pesca. Hay que darse conta que en Galicia atópanse as principais empresas conserveiras de España como Pescanova o Calvo, pero... de donde ven esta tradición conserveira?.

Pois ben, as conserveiras galegas xurdiron xa no século XVII pero no séguinte aumentaron ata ó redor de 3000 persoas. A maior parte desta xente eran mulleres, que igual que no caso da Tabacaleira de A Coruña cobraban menos que os homes. Moitas destas mulleres compaxinaban o traballo na casa e na horta con este traballo "temporal", asi que se podería dicir que eran traballadoras fixas discontinuas.




C.E.FERREIRO


Seguindo o meu gusto particular, penso que non é de recibo falar do século XX en Galiza e non nomear a Celso Emilio Ferreiro.
Nacido en Celanova no lonxano 1912, tivo un papel esencial na reivindicación da esencia galega.
Na súa xuventude militou nas chamadas Mocidades Galeguistas de Celanova,  fundou a Unión do Pobo Galego xunto con outros intelectuais galegos do seu tempo. No ano 1977 foi candidato ó Senado polo Partido Socialista Galego.
É importante incurrir na súa relación coa música.
Grazas a el publicouse en Caracas o primeiro LP en galego, no que el mesmo participaba. 
"Un pobo non pode quedarse sen cancións, e coma se de sópeto, se quedara sen alma".

Velaquí vos queda unha interpretación musical da súa obra.



O Día Das Letras Galegas


Sabías cómo apareceu o chamado Día Das Letras Galegas?
É unha celebración instituída pola Real Academia Galega en 1963 coa finalidade de homenaxear ás persoas que destacasen pola súa creación literaria en galego ou pola defensa da devandita lingua.
Esíxese polo menos dez anos dende o falecemento da persoa (o que me parece unha soberana tontería, xa de adicalo pois que o afortunado/a fora quen de disfrutalo).
A data, o17 de Maio, débese a que tal día como ese en 1863 publicouse en Vigo o primeiro exemplar de "Cantares Gallegos".
Este ano dedicarase a Valentín Paz Andrade, xurista, político galeguista a escritor en ambas linguas.
Déixovos aquí un poema do mesmo, titulado "Veño da morte":

As Irmandades da Fala


As Irmandades da Fala recolleron e actualizaron as aspiracións galeguistas nacidas no século XIX co Provincialismo e o Rexionalismo. A súa concepción política distínguese da dos dous movementos anteriores pola ampliación do seu espectro social e pola formulación de alternativas políticas concretas.
A primeira Irmandade foi fundada en Coruña en 1916. Un grupo de intelectuais galeguistas elixiron a Antón Vilar Ponte como conselleiro primeiro. Un dos principais alentadores do galeguismo de preguerra e un xornalista destacado ó que se lle adicou o día das Letras Galegas en 1977.
A ista Irmandade seguírona outras nas principais cidades e vilas galegas, coma Santiago, Monforte, Ferrol, Ourense, Pontevedra, Betanzos....
No momento de maior expansión chegou ata a haber 30.
O órgano de expresión foi o xornal "A Nosa Terra" fundado en 1916 e escrito íntegramente en galego. Foi tamén a voz do Partido Galeguista.

Batalla de Cacheiras.

Hoxe vou a falar dunha batalla que tivo lugar en Lugo no ano 1846 o día 23 de abril, xustamente a fecha de hoxe..

domingo, 22 de abril de 2012

Eduardo Pondal Gif

As Pepitas


Buscando un rei demócratico para España.

Celebrase por fin o 16 de novembro de 1870 a elección dun novo rei para o país. Estaban presentes 311 deputados. Para que puidera ser elixido Amadeo de Saboia ( Duque de Aosta) precisabanse 173 votos, o resultado foi o seguinte:

"No mas leyes, abajo los consumos, viva el pueblo soberano, viva la república democrática federal"

    11 de Outubro de 1872, Ferrol, catro anos despois da Revolución Goliosa ao mando de Juan Bautista Topete, entran no arsenal baixo este lema un grupo de 14 persoas cunha clara intención republicana a expandir a o longo de España. Conseguen asi reunir 200 infantes de marina, 1500 mariñeiros e outros 200 traballadores da maestranza, contrúen fortes e fanse co control de todas as instalacións facéndose así invulnerables dentro do recinto tanto por mar como por terra. Este movenmento nos se propaga ao resto de península e finalmente o 13 de abril do mesmo ano a chegada de 750 soldados procedentes de A Coruña destruen os fosos e fortes contruídos e rematan coa ilusión dos revolucionarios que serán posteriormente condenados baixo a frase "Hai que empregar os medios pacíficos para atraer a República" de Pi i margal. Moitos intentarán escapar pero serán capturados na ría e encarcelados posteriormente en cárceres contruídas nas aforas da cidade.
    Un ano despois o 13 de Febreiro proclamarase 1ª República española e os protagonistas da insurrección da nosa cidade son postos en libertade coa proclamación desta. !Unha verdadeira pena que tan só durara un ano!.

sábado, 21 de abril de 2012

OS INICIOS DO CACIQUISMO E A IMPLANTACIÓN DO SISTEMA CACIQUIL EN GALICIA DURANTE A RESTAURACIÓN.

PACTO ENTRE A ALTA BURGUESIA E OS RENDISTAS:
A RESTAURACIÓN. (1875-1931)
 En Galicia a Restauración foi un gran pacto entre a  alta burguesía e  a oligarquía rendista. Créanse familias de representación política nas Cortes, nombres como Montero Ríos, Riestra,, manteñen  a os seus amos na cúpula do poder. A Restauración  é   a paz, a tranquilidade, mais tamén a vergoña nacional. O sistema funciona grazas a o caciquismo, que tén nas eleccións a súa xustificación e nos concellos a súa forza.

A república dos soños

Para algúns O Couto Mixto foi a primeira democracia da historia de Europa. Falo dunha terra sen dono, unha república independete de España e Portugal que se remonta á Idade Media e que desaparece no ano 1868.

Rubías (un dos tres pobos que conforman o Couto Mixto)


jueves, 19 de abril de 2012

O rexurdir da cidade de Compostela

A cidade de Compostela rexurde a partires da metade do século XIX. Foi ó quedar sen a capitalidade da provincia e do Reino, a finais do século XVIII, cando quebrou a cidade peregriña de Santiago. Mais, como dicía, a partires da metade do século XIX, Santiago de Compostela rexurde gracias á burguesia e a familias comerciantes que recalaron fóra de Galicia tales como os Harguindey, de orixe vasco francesa e que montaron os curtidos na cidade. Cabe nomear tamén a labor de propulsión por parte doutras familias tales como os Eleicegui, os Larriba, os Iribarnegaray, ou os Pérez Sáez ou De los Ríos. E serán estas familias as que estén detrás da creación da primeira liña de ferrocarril que houbo en Galicia, a de Cornes a Carril.

Home lobo galego

A historia de Galiza está chea de lendas, pero o que conto hoxe non é precisamente unha delas....Manuel Blanco Romasanta protagoniza unha das historias máis negras que gardamos na nosa terra.Naceu en Esgos no ano 1809 e, trala morte da súa muller, abandonou o seu oficio de sastre e adicouse á venta ambulante, recorrendo as vilas, bosques e camiños de Galiza, ata coñecer a fondo todolos recunchos e camiños.Visitaba frecuentemente as aldeas, polo que se fixo coa confianza dos lugarenses con certa facilidade. Un día convenceu a unha veciña dunha destas vilas para que fora coa súa filla a Santander, que alí atoparía unha vida mellor; a muller, desexosa dun bo futuro, parteu camiño a Santander con Romasanta e a súa filla, nada máis volveuse a saber da vida desas mulleres.
Cando volveu á aldea comentou polo lugar que a veciña que fora con el atopara traballo, o que animou a outras mulleres a seguir o seu mesmo camimño...e a rematar da mesma forma. Pronto comezaron os rumores do destino das mulleres e Romasanta intuiu que xa non era moi ben visto e os seus contos comezaron a circular por toda Galiza. Chegou ata Castela con documentación falsa e en Toledo foi recoñecido e posteriormente denunciado por labregos da zona, rápidamente foi detido.
No momento do seu interrogatorio Romasanta recoñeceu ata 13 crímenes, os cales cometiaporque ao caer a noite, o seu corpo tornaba en forma de lobo e obligáballe a cometer ditos asasinatos; según el isto lle ocorría debido a unha maldición que lle botaran cando era adolescente.
 Tan famosa foi a historia deste home lobo que a mesmísima raíña Isabel II condeceulle un indultopolo que lle cambiaba a pena de morte pola cadea perpetua.
Nada máis se soubo deste home que pareceu desaparecer entre os muros da prisión, xa que non hai rexistro que sinale un falecemento ou algún traslado de cárcere, pero a lenda conta que convertido en lobo logrou saír de alí, e que todavía hoxe anda vagando polas oscuras noites galegas.

Tamén está moi interesante o reportaxe do porgrama Cuarto Milenio, moito máis extenso e que conta con opinións de estudosos do tema (consta de 3 partes, só poño a primeira e se vos gusta acededes a Youtube e alí apareceren as dúas seguintes entregas):
No ano 2004 saeu a pelíula 'Romasanta.La caza de la bestia'contando esta historia,dirixida por Paco Plaza que non recibiu moi boas críticas en cant á forma de contar a historia pero, en cambio, foi moi eloxiada polo coidado que se lle deu á súa realización e ambientación, vestiario, fotografía e demais aspectos técnicos; tanto foi así que foi nominada a un Goia por mellor fotografía e efectos especiais. Deixovos a foto dunha das eseas máis recordadas da película, na que Elsa Pataky está tendo máis que palabras con Romasanta:
Un saúdo!

miércoles, 18 de abril de 2012

Guinness ó arado máis longo

Se existise a modalidade "facer o arado máis longo" no libro Guinness dos récords de seguro que Galicia aparecería alí. Tamén podería ser "o arado rudimentario máis longo que estivo en activo"; o arado do que estou a falar estivo labrando as terras galegas ata finais do século XIX. Mais concretamente o que hoxe coñecemos como a área metropolitana de Vigo.


martes, 17 de abril de 2012

SITUACIÓN ECONÓMICA E SOCIAL DOS LABREGOS DURANTE O S.XIX.

1.- Diversificación da situación
Unha estratificación elemental dos labregos permite facer as seguintes divisións:
Os caseteiros: son aqueles que só dispoñen dunha caseta ou casa moi humilde, cun par de ovillas e catro galiñas. Traballan a medias un pedazo de terra e levan as ovillas ao monte común. As veces son zapateiros, carpinteiros. Posiblemente tería un caseteiro cada lugar de 15 a 20 veciños. A modo de curiosidade, decir que a día de hoxe se visitamos unha aldea que conserve a súa estrutura primitiva, atoparemos unha caseta, actualmente habitada ou non, era do caseteiro.

PROBLEMÁTICA SOCIAL DOS MARIÑEIROS NO S.XIX.

Non é fácil falar desta clase social, desasistida, dunha atención investigadora que permita trazar as liñas fundamentais da súa situación e comportamentos.
As casas dos mariñeiros sempre dispuñan, ou soían dispor, dunha hortiña; traballána as mulleres, e fornecían as patacas e as coles complementarias da alimentación. Xunto cos remos, en cada casa había un legón. E difícil imaxinarse un mariñeiro puro até a pesca se converteu nunha profesión permanente.

Curioso dato de parentesco

Fai apenas tres meses, o resultado dunhas probas de ADN relacionaban a un rapaz galego falecido no último terzo do século XIX cunha muller británica falecida nun accidente de tráfico en Alicante no ano 2007. Atopáronse dez parámetros no ADN que vinculaban os restos do rapaz galego coa muller inglesa. Mais hai que ter en conta que a relación entre dúas personas sen parentesco pode chegar a ser ata de catorce parámetros. Non obstante, as probas fixeron dubidar a moitos e plantexarse unha posible relacion entre o rapaz duns 10 ou 14 anos morto no Courel no último terzo do século XIX e a británica falecida nun accidente na estrada.

lunes, 16 de abril de 2012

Reconvencions de un labrador a Bonaparte

Investigando un pouco sobre a invasion francesa en Galicia, atopei unha carta moi curiosa. Esta carta foi recopilada e existe nun arquivo privado e corresponde a unha paxina do Semanario Politico, historico e literario de La Coruña (1809-1810), dirixido por Pardo de Andrade.

Unha das causas da ampla difusión que adquiriron os escritos liberais en Galicia foi a través da prensa e as publicacións en forma de folletos e libros; polo xeral estan escritos nun estilo popular e asequible a un lector medio.

Os periódicos liberais galegos aparecen únicamente en duas cidades: A Coruña e Santiago. Ademáis do mencionado recordamos Telégrafo político-literario de La Coruña (1808), Diario de La Coruña (1808-1815) ou O Robespierre Español. Amigo das Leis (1811-1812)...


Reconvencións dun labrador a Bonaparte

Señor emperador dos franceses: eu son un labrador, que en 68 anos que conto de idade, non me embrazarei en asuntos politicos, ainda que as novidades de Francia costaronme e fixeronme derramar moitas lagrimas. Traballei nunha facenda que foi do conde N. sacrificado aristocrata pola ingratitud e obcecacion dos seus mesmos colonos o ano primeiro da nosa desastrosa revolucion. Eu, grazas a Deus, non tiven parte no seu asasinato, e e derramado coa miña muller e co meu pai, que ainda vivia, moitas lagrimas pola sua desgraza. Os meus avos e pais traballaron na mesma facenda, que comprou ou apropiouse dela un dos revoltosos de Burdeos. Cando Francia estaba en paz, e coidabamos do seu cultivo, chegou a producir 200 sacos de trigo e 48 pipas de viño, partibles entre o meu señor e a miña familia. E se por desgraza ocorreu algun ano malo, tivo a bondade do conde a consideracion de cedernos da parte que lle tocaba porcion de gran suficiente para a nosa subsistencia. Eu xa estaba casado, e tiña 6 fillos varones, que alguns xa axudabanme nos traballos, cando comezou a revolucion e o trastorno de Francia. Na primeira conscripcion levaronme os dous de maior idade, dos que, o mais vello perdeu a perna dereita na guerra da Vendee, e o outro finou partido por unha bala de cañon en Trullas. Dende que me quitaron os meus dous axudantes, e comezaron a escasear polas conscripciones e saca de xente os brazos, comenzou tamen a menguar co atraso no cultivo a produccion do terreo, de sorte que houbo ano, que non produxo 30 sacas de gran e 10 pipas de viño; pero o novo comprador non tivo a consideracion de cederme un puño del.

jueves, 12 de abril de 2012

Olladas

Ai vai unha proposta visual e moi persoal de Alba Troitiño sobre @s galeg@s de hoxe...

Olladas. Alba Troitiño

martes, 3 de abril de 2012

Eume 2

Hoxe pasei por alí e... En fin, complemento a entrada de Marcos cunhas fotos que saquei.

Eume

Ai vai unha sentida lembranza visual de Marcos Lourido ás Fragas do Eume

A Galicia do XIX

Aquí tedes un conxunto de informacións con datos, imaxes e ligazóns de video sobre a Galicia do século XIX. O século no que a Galicia do Antigo Réxime vai finiquitando, mentres agroman os movementos de reivindicación nacionalista, rexurden ao fin a lingua e a cultura galegas, inícianse os tímidos comezos da industrialización, comeza a emigración masiva cara América, emerxe o movemento obreiro e numerosas figuras relevantes participan activamente na política e sociedade española: Lopez Nobal, Antolín Faraldo, Rosalia de Castro, Pablo Iglesias, Concepción Arenal, Pardo Bazán, Montero Ríos,e un longo etcétera; así como persoaxes tan curiosos como o primeiro asasino en serie, Manuel Blanco Romasanta, ou o "ganster" do XIX: Soupiñas e a mítica bandoleira "Pepa a Loba". O século XIX é un tesouro agochado de sucesos, contrastes, persoaxes, grandes e pequenas historias conformadoras da Galicia actual. Dende o banquete de Conxo ou a execución de Solís, ata o anteproxecto do primeiro Estatuto de Autonomía. Da sumisión aos intereses de fidalgos e clero na guerra contra os franceses e o fracaso da desamortización liberal, ata o emerxente movemento antiforal que sacudiu a sociedade galega. Do atraso secular de Galicia ata a tardía chegada do ferrocarril como paradigma da modernidade.. Todo un mundo por descubrir e degustar nas dialécticas conservador-progresista, federal ou republicano e o estoicismo dos labregos galegos. Dese século hai abondosa información na Biblioteca do Instituto e non digamos en Internet...Veña poñédevos mans a obra. No canle de You Tube de "Recunchos" hai aproximadamente 30 videos sobre este tempo..

domingo, 1 de abril de 2012

Qué lle contaremos aos nosos netos?

Como tod@s xa saberedes, unha tremenda catástrofe ecolóxica devorou en gran parte un dos bosques mais sobranceiros de Europa: as Fragas do Eume que tod@s temos moi perto da nosa casa. Penso que é unha boa ocasión para ver iste video.A min rómpeseme o corazón ao ver estragados nun día o labor de tantos séculos de traballo da natureza..

lunes, 26 de marzo de 2012

comparación histórica

Unha noite que non remataba.
Unha longa noite pechado entre catro paredes e 3 metros cadrados.
Sen comida, sen auga, sen nada.
Coas máns prendidas na espalda e encadeado coma se fose un criminal.
Todo polo ben da miña patria, dicían. Sí, todo polo ben de España.
As horas pasaban, ou non; eu non tiña máis indicador que unha pequena franxa entre dúas pedras pola que entraba un pouco de luz. Por alí podía albiscar se por fin saían os primeiros raios de sol.
Pero... todo isto, ¿para qué? ¿con qué fin?
¿Sabía eu se me soltarían ó comezar o día? ¿Sabía eu qué sería de min, máis que estar pechado coma un can entre esas catro terribles paredes?
Non o sabía, non, pero quedábame polo menos a esperanza.
Despois de días sufrindo todas as inmundicias que vos podedes imaxinar, xa estaba canso de facerlle pensar nada máis á miña cabeza. Por un momento tiña que descansar. Ou, ¿era eso o que pretendían? Para que así non lles dera máis a lata coas miñas ideas "revolucionarias"(segundo eles as chamaban)a contra natura.
¿Era eso o que pretendían para pillarme coa guardia baixa e que nunca máis volvera a ser o de antes?
Non o conseguirían, non.
Foi entonces cando escoitei o ruido dunhas botas que viñan acercándose cada vez máis ó lugar (se así se lle podía chamar) onde me tiñan recluído coma un criminal.
Soaron unhas chaves; pero tardei aínda uns minutos ata poder velo.
Sería novo; non encontraba a chave correcta para abrir.
Pero sucedeu.
Por fin apareceu unha sombra que alcancei a ver pola rendixa.
A cando abriu, vin unha cara diferente.
Diferente, sí. Diferente a todas as que vira en todo o tempo que levaba alí pechado.
Era unha cara nova, que non tiña os rasgos das que xa eu moi ben coñecía.
Era un rapaz, de como moito uns 20 anos, pero no seu rostro apreciábase algunha marca...
A miña vista concentrouse nos seus ollos; xa sabedes, a mirada é casi o único sincero que posúen os seres humanos; se así se lles podía chamar a aqueles cos que levaba convivindo xa un tempo.
A súa mirada era limpa, clara. Non coma as demáis.
Tiña os ollos verdes aceituna, e non podía apartar a vista de min.
Cecais estiven observándoo moito tempo, pero cando me din conta mireille as mans e non as podía parar de mover inconscientemente. Estaba algo inquieto.

Rompín o silencio.
-¿Eres novo aquí? A túa cara non me é coñecida.
-Shh! Veño a axudarte.
-¿A axudarme a mín?
-Se continúas falando nese tono pode ser que ademáis de non axudarte morra pola túa culpa!
- ...
-Rapido, fuxe o máis rápido que podas, eu son novo aquí e non me reprenderán demasiado se digo que me agrediches e logo escapaches!
-Pero, isto ¿por qué?
-Deixa de tanto preguntar, parece que aquí son eu o maior en tanto ó que se refire á cabeza, porque a ti fáltache! Escoitaránnos e morreremos os dous se nos saes dunha maldita vez de aquí !
-Entón só direiche que grazas.

Cando por fin chegei ós montes, despois de todo o que os meus pulmóns resistiron mentres corría como nunca na miña vida; dinme conta de quen era ese rapaz.
Pero primeiro terei que dicir quén son eu para aclarar de todo as cousas. Chámome Felipe Sobrino Taboada, e ante todo son galego.
Por defender os meus ideais, levo media vida sendo perseguido.
Imparto clases na Universidade de Santiago.
Neste, o meu país, parece ser que as cousas seguen a estar tan inestables como de costume.
Aínda despois do gran logro das Cortes de Cádiz en 1812, a ignorancia eo analfabetismo do pobo seguen tan vixentes como na Idade Media.
Senón é para mín incomprensible que poidan esixir que os priven das súas liberdades! Chamándose a sí mesmos "encadeados"...
Eu sigo defendendo que será pola súa ignorancia máis que pola súa convicción. Aínda que se fala mellor por experiencia que por convicción; e por iso é polo que falo eu, que fun xa reprendido por ese arcaico sistema chamado Antigo Réxime que me priva das miñas liberdades.
¿É un insulto cara o monarca esixir unha separación de poderes?
¿É un insulto para él que o pobo teña igualdade tanto de oportunidades como ante a lei? ¿É un insulto que todos teñamos a posibilidade de educarnos para polo menos saber ler e escribir, aínda que non sexamos uns privilexiados; se non somos nin membros do clero nin de familia de linaxe?
España vive un grave retroceso na súa historia.
Un triunfo foi esta corta etapa que durou tres anos, á que lle debemos ó xeneral Riego o ocurrido nas Cabezas de San Juan.
Pero, parece ser que é imposible defender a liberdade neste país.
Xosé Bonaparte iluminaba o noso futuro e o dos nosos fillos coas ideas da Ilustración. Fundamentándose na supremacía da razón.
Se mesmo, segundo o seu irmán Napoleón España era un pobo de bárbaros dominado por un clero fanático.
Xose abríanos a porta ó arte co seu museo Josefino que rematou por ser inviable por diversas razóns, á educación, á modernización de España.
¿Qué fixo o pobo? Chamalo Pepe Botella e botalo.
¿Qué lle chamaban ó monarca absolutista que oprimía ó pobo e o mantiña na máis remota ignorancia desigualdade? O desexado. Sí, o desexado.
Si en realidade España é unha contradicción en sí mesma.

Eu, agora, terei que irme ó exilio.
Supoño que o meu destino será Inglaterra; que promete un futuro mellor que isto.


.............................................................................

Reflexión:
¿Por qué un home que ven do século XVIII, ten que buscar as mesmas opcións (emigración) que buscan hoxe en día a maioría da xuventude preparada no noso país?
Vos que pensades?
Porque a emigración, aínda que non sexa polos mesmos motivos (exilio político) xa que hoxe temos un réxime "democrático" (nalgunhas cousas), segue estando vixente hoxe en día, por motivos de traballo.
Aínda que mesmo na época franquista, e emigración era case igual que antes, por motivos políticos ou somentes pola necesidade de mandar algo á familia que morría de fame nestas terras.
Hoxe en día, a maioría é xente preparada que emigra cun título debaixo do brazo; porque o seu propio país, o que contribuíu á súa formación; non lle pode ofrecer ningún traballo.

De novo dou a miña resposta; INvolucionamos (en moitas cousas, desgraciadamente).